Emotionele betrokkenheid waardevol bij ivf

Hoe langer het traject voortduurt, hoe zwaarder het wordt. Zowel geestelijk als lichamelijk”, vertelt Annemiek van der Veer (42) over de vruchtbaarheidsbehandelingen die ze de afgelopen zes jaar samen met haar man heeft ondergaan. In de hoop hun kinderwens in vervulling te laten gaan, is het stel vorig jaar voor de vijfde keer aan een ivf (in vitro fertilisatie)-traject begonnen – ditmaal buiten de Nederlandse landsgrenzen.

Buiten de landsgrenzen

De keuze om deze keer een behandeling in het buitenland te starten was een vrij makkelijke, omdat het aanbod van mogelijkheden daar breder is dan in Nederland, geeft Annemiek aan. Zo kan men extra onderzoeken ondergaan naar de onderliggende oorzaken van verminderde vruchtbaarheid. Ook putten artsen uit een groter arsenaal aanvullende behandelingen om bijvoorbeeld de kans op het succesvol terugplaatsen van een bevruchte eicel te vergroten. Dat heeft onder andere te maken met de wet- en regelgeving. Die biedt in sommige landen meer ruimte omtrent het verder ontwikkelen en professionaliseren van vruchtbaarheidsbehandelingen dan in Nederland.

Andere houding

Daarnaast had het stel tijdens de trajecten in Nederland niet altijd voldoende het gevoel dat ze volledig gesteund werden in het vervullen van hun kinderwens. Meerdere malen werd Annemiek erop gewezen dat de behandeling in verband met haar leeftijd waarschijnlijk niet zou lukken. “Als het lukt heb je mazzel, zo niet dan heb je pech, was in het algemeen de houding van de artsen”, vertelt ze. Omdat het stichten van een gezin de grootste wens van het stel is, was die bijna laconieke insteek moeilijk te aanvaarden. In de buitenlandse kliniek hebben Annemiek en haar man tot nu toe een heel andere ervaring. Voor hun gevoel wordt er alles aan gedaan om te zorgen dat zowel het terugplaatsen als de innesteling van de bevruchte eicel in de baarmoeder goed verloopt. En hoewel het zwanger worden ook daar nog niet is gelukt, wordt er heel anders mee omgegaan. “Ze leven duidelijk met je mee.” Die combinatie van professionele expertise en emotionele betrokkenheid is bij zo’n zwaar proces heel waardevol, vindt Annemiek. Zeker nu het na een aantal ivf-behandelingen moeilijker wordt om onverminderd hoop te houden.

Open zijn

In het begin is die hoop nog volop aanwezig, en mede daarom hebben ze de behandelingen tot en met het derde traject voor hun omgeving verzwegen. “Voor je gevoel ben je het enige stel in Nederland bij wie het zonder hulp niet lukt, dus dat deel je niet graag. En voor hetzelfde geld raak je bij de eerste ivf-poging zwanger.” Wanneer dat echter niet zo is, wordt het steeds moeilijker om het te blijven verzwijgen. Annemiek en haar man voelden zich genoodzaakt tegen collega’s en vrienden te liegen om de ziekenhuisbezoeken, afwezigheid op het werk en het afslaan van alcoholische dranken direct na een terugplaatsing te verklaren. “Op een gegeven moment kon ik het niet meer”, herinnert ze zich. Andere stellen die moeite hebben met het vervullen van hun kinderwens raadt Annemiek dan ook aan hun situatie met de omgeving te delen. De eerste keer open zijn over de vruchtbaarheidsbehandelingen was moeilijk, maar voelde daarna vooral als een bevrijding. Het stel kreeg veel steun uit de omgeving en merkte dat er meer begrip is dan ze verwacht hadden. Samen met vrienden en familie houden Annemiek en haar man vast aan de kans op een goede uitkomst. “Vorig jaar hebben ze bij mij een aantal nieuwe onderzoeken gedaan die zouden kunnen helpen. Hoop doet leven.”