‘Elke vijftig meter moest ik even op adem komen’

Jennie Romijn-Stigter (86) maakte altijd graag fietstochten, ook al moest ze vaak even afstappen om te rusten. Een gevolg van de slijtage aan haar hartklep, waarvoor ze sinds 2000 bij de cardioloog loopt. Na perioden waarin de situatie stabiel bleef, ging de slijtage de laatste anderhalf jaar opeens erg hard. “De fietstochten gingen de laatste jaren al niet meer, maar nu was ik zo moe dat ik geen vijftig meter kon lopen zonder even op adem te komen.” De supermarkt en het dorp liggen niet ver van haar huis, maar de wandeling ernaartoe was niet langer haalbaar. Daarop werd besloten om, ondanks haar hoge leeftijd, haar hartklep te vervangen.

Toch een operatie

Eind vorig jaar werd Jennie geopereerd. Via haar lies werd met een katheter een nieuwe hartklep ingebracht. Daarna moest ze nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven, waarvan twee op de intensive care. “De eerste nacht mocht ik niet alleen zijn, toen is mijn dochter bij me gebleven. In het begin mocht ik ook niet zelf douchen en eten koken. Mijn dochter bracht toen eten langs.” Ook kwam er de eerste twee weken een verpleegkundige langs om te helpen met wassen en aankleden. Later pakte ze zoveel mogelijk weer zelf op. “Ik ben wel iemand die graag het huishouden zelf doet”, lacht ze. “Maar ik moest het wel rustig aan doen, want als ik te lang bezig was, werd ik moe.”

Het herstel

Inmiddels zijn er een aantal maanden voorbij en gaat het steeds beter met Jennie. De operatie heeft ervoor gezorgd dat ze niet langer last heeft van kortademigheid. Wel is ze nog steeds herstellende van de ingreep, merkt ze. “Het gaat goed, maar mijn lichaam is nog niet helemaal de oude. Ik heb weinig uithoudingsvermogen en ben erg snel moe.” Ze heeft nu twee uur per week huishoudelijke hulp voor zwaardere taken, want ze kan en mag nog niet alles zelf doen. Het fietsen zal misschien wel nooit meer gaan, vreest ze, ook vanwege haar leeftijd. Lopend kan ze vooralsnog alleen kleine stukjes afleggen. Omdat ze veel van lezen houdt, was ze voor de ingreep vaak in de bibliotheek te vinden. De tocht daarnaartoe kon ze normaal gesproken lopend afleggen, maar is nu nog te ver vanwege haar gebrekkige uithoudingsvermogen. “Ik denk dat het over een paar weken wel weer gaat. Ik probeer nu al stukjes te lopen, maar ik heb dan wel graag iemand bij me. Dat is misschien toch nog die onzekerheid.”

Sociale activiteiten

Ook Jennies sociale activiteiten komen langzamerhand weer op gang. Met een aantal mensen uit haar woonblok vormt ze een clubje waarmee ze om de veertien dagen in een zaaltje Rummikub speelt. Onlangs heeft ze voor het eerst weer meegedaan. Verder ging ze voor de operatie zo nu en dan naar ouderenmiddagen van de kerk en zit ze bij een vrouwenvereniging. Sinds haar operatie is ze nog niet op de vereniging geweest. “Ik ben daarnaast gewend om wekelijks naar de kerk te gaan, maar ook dat is tot op heden nog te zwaar. Gelukkig gaat het steeds beter, dus ik hoop dat ook dat binnenkort weer kan.”