De keuze voor een particulier verzorgingshuis

Haar moeder woonde lang zelfstandig in een eigen appartement, maar toen na enige tijd kwakkelen de diagnose Alzheimer werd gesteld, viel voor dochter Marlies van Esberg het kwartje. Omdat thuiszorg niet meer afdoende was en Marlies en haar zus te ver weg wonen, werd opname in een verzorgingshuis onvermijdelijk.

Tijdens de oriëntatie op een passende woonomgeving kwamen de kinderen op het spoor van een particulier verzorgingshuis. “Je bent aanvankelijk tamelijk onbekend met dit terrein, je hebt eigenlijk geen idee wat er is en welke mogelijkheden er zijn.”

Vertrouwd wonen

“Voor ons én voor ons gevoel ook voor onze moeder is het belangrijk om te wonen in een omgeving die vertrouwd is. Dementerende mensen hebben sowieso veel behoefte aan vaste punten in hun leven. Kleinschalige zorg sprak ons het meest aan, je hebt toch het idee dat je dat het liefst zelf ook zou willen. Hoewel dat in de reguliere zorg ook steeds meer voorkomt, kom je toch al gauw in de particuliere sector terecht, maar daar hangt ook weer een prijskaartje aan.” In een particulier verzorgingshuis betalen de bewoners zelf voor wonen, service en dienstverlening.

De afweging voor een particulier verzorgingshuis

Voor Marlies en haar familie waren de persoonlijke voorkeuren (“kleinschaligheid, meer individueel gerichte zorg, persoonlijk, huiselijk, overzichtelijk”) en de financiële aspecten de belangrijkste punten om af te wegen. Omdat een en ander, mede dankzij spaartegoeden en een goede verkoop van het huis, financieel allemaal haalbaar bleek, kregen de persoonlijke afwegingen de overhand.

“Samen hebben we een aantal verzorgingshuizen bekeken, ook reguliere. We hebben uiteindelijk gekozen voor een particuliere instelling in de buurt. Voor onze moeder is het ook goed om te kunnen blijven wonen in een omgeving die ze kent en die overzichtelijk is. Natuurlijk moet het financieel mogelijk zijn, maar daarbij zijn we prima ondersteund door de directeur van het verzorgingshuis, die heel transparant duidelijk maakte wat wel en wat niet mogelijk was. Ik zeg niet dat een regulier verzorgingshuis niet goed is, maar voor ons voelde dit vertrouwder en meer eigen. Dat is lastig uit te leggen. In ieder geval denk ik dat onze moeder het daar erg naar haar zin heeft. Beter wordt ze niet, maar ze is er thuis en kan het goed worden met iedereen. Dat is toch ook wat waard.”