Patiëntenverhaal polsprothese

In 2005 werd Rob Nagelhout op 53-jarige leeftijd volledig afgekeurd wegens ernstige artrose. De keuringsarts had hem in de jaren daarvoor al driemaal afgekeurd maar Rob gaf keer op keer aan dat hij er niet aan dacht om te stoppen met zijn werk als timmerman. “Gewoon door de pijn heen gaan lukte me tot dan toe steeds weer. Maar naarmate de jaren verstreken, kreeg ik steeds meer pijn en verloor ik ook kracht. Het was moeilijk om toe te geven maar het ging echt niet meer.” Uiteindelijk bood een polsprothese soelaas.

Vele behandelingen

De artrose veroorzaakte slijtage en daardoor ernstige pijnklachten in veel gewrichten. Voor slijtageklachten in zijn schouder bood een operatie uitkomst. Deze is uitgevoerd in hetzelfde jaar dat hij definitief werd afgekeurd. In 2015 is zijn linkerknie vervangen door een half kunstgewricht dat op termijn weer plaats zal maken voor een hele kunstknie.

Aan beide duimen is in 2008 een trapezium excisie uitgevoerd waarbij het duimbasisgewricht is verwijderd en vervangen door een stuk van de buigpees van de pols. En in 2011 is een proximale rij carpectomie aan de linkerhand uitgevoerd waarbij de handwortelbeentjes zijn verwijderd. “Maar het ware kunststuk is mijn nieuwe linkerpols die ik vorig jaar kreeg”, vertelt Rob. “Dankzij mijn polsprothese kan ik eindelijk leven zonder pijn.”

Van revalidatie-arts naar plastisch chirurg

Het was een proces van jaren waarin het kraakbeen tussen de gewrichten van pols en hand uiteindelijk volledig verdween en de pijnklachten steeds heviger werden. “Vanwege mijn operatie aan mijn schouder was ik al onder behandeling bij een revalidatiearts. Die heeft voor mijn pols een brace gemaakt. Lastig vond ik dat want het beperkt je in je bewegingen en bovendien bleef ik pijn houden, ook als ik vrijwel niets deed.

Uiteindelijk kwam ik terecht bij een plastisch chirurg. Die deed een kijkoperatie om een beeld te krijgen van de slijtage. Kort daarna zijn de handwortelbeentjes, de gewrichtjes die rechtstreeks van de hand naar de pols gaan, verwijderd. Daar kwam niets voor in de plaats. Na het revalidatieproces kon ik mijn hand weer redelijk goed gebruiken. Althans in het begin. Maar na drie tot vier jaar waren de pijnklachten in volle hevigheid weer terug.”

De keuze voor een polsprothese

Rob kwam opnieuw bij de plastisch chirurg terecht. Die bood hem de keuze: de pols vastzetten met als gevolg dat de hand onbruikbaar zou worden of een polsprothese. “Dat was een eenvoudige keuze. Je handen heb je overal voor nodig. Een stijve pols maakt dat je heel veel dingen niet meer kan. Fotograferen bijvoorbeeld was mijn grote hobby geworden. Dat zou ik niet meer kunnen. Geen denken aan. Ik koos vol overtuiging voor die polsprothese.” De operatie verliep succesvol. “Technisch gezien was alles in orde. Nu moest ik alleen nog leren om die prothese te gebruiken.”

Voorgoed van de pijn af

“De revalidatiearts en de fysiotherapeut maakten een schema en gingen ervan uit dat het revalidatietraject enkele maanden zou duren. Dat werden uiteindelijk vijf weken. Ik zat immers thuis en had niets anders te doen. Dus oefende ik gewoon wat vaker.” Want de polsprothese is, zoals Rob stelt, wel een teamprestatie. “De plastisch chirurg zorgt ervoor dat je pols wordt vervangen door een prothese. De revalidatiearts en de fysiotherapeut ontwikkelen een oefenschema. Maar daarna ben je zelf aan zet. Ik heb mijn deel gedaan en het resultaat mag er zijn. Werken als timmerman, dat lukt niet meer. Maar fotograferen kan ik wel en ook in het verdere dagelijks leven heb ik nu nog nauwelijks last. In ieder geval ben ik nu voorgoed van die pijn af.”

Wat is jouw ervaring met een polsprothese?