Perifeer arterieel vaatlijden of in de volksmond ‘etalagebenen’ is een aandoening die zeker serieus genomen moet worden. Bij etalagebenen is sprake van vernauwing van slagaderen in één of beide benen. Daardoor is de toevoer van zuurstofrijk bloed beperkt en kunnen spieren in het been niet goed hun werk doen, met pijn als gevolg. Door even rust te nemen (even in de etalages van winkels kijken) verdwijnt de pijn weer. De medische term voor etalagebenen is ‘claudicatio intermittens’. De term Perifeer Arterieel Vaatlijden of afgekort PAV wordt eveneens gebruikt, maar feitelijk omvat PAV meer aandoeningen. Eén op de vijf Nederlanders van 50 jaar of ouder heeft last van etalagebenen.1
Vier stadia van perifeer arterieel vaatlijden
De ziekte perifeer arterieel vaatlijden kent vier verschillende stadia.
- Stadium 1: er is sprake van een of meerdere vernauwingen, maar dankzij andere bloedvaten is de bloedtoevoer goed genoeg om er geen last van te hebben.
- Stadium 2: het typische beeld van etalagebenen. Na een stuk lopen ontstaat er een krampende pijn in het been. Afhankelijk van de plaats van de vernauwing in het bloedvat, zit die pijn hoger of lager in het been.
- Stadium 3: ook in rust en ’s nachts in bed is er pijn in het been, die alleen overgaat door het been naar beneden te laten hangen.
- Stadium 4: in dit geval is er geen of nauwelijks doorbloeding meer. Wondjes aan het been ontsteken snel en genezen niet of slecht, zodat ontstekingen makkelijk groter worden. Dit kan leiden tot het afsterven van weefsel.
Risicofactoren voor perifeer vaatlijden
Een slechte leefstijl is een belangrijke risicofactor voor het ontstaan van claudicatio intermittens: roken, overgewicht en weinig lichaamsbeweging. Daarnaast zijn een hoge bloeddruk, verhoogd cholesterol en diabetes (suikerziekte) bekende risicofactoren voor etalagebenen. Een erfelijke aanleg kan eveneens een rol spelen. En ten slotte neemt het risico toe naarmate iemand ouder wordt. 1, 2, 4
Plaats een opmerking