Borderline: vallen en weer opstaan

Een leven met borderline, hoe ziet dat eruit? Monique doet een boekje open over de impact van haar ziekte: “Naast dat je een enorme strijd hebt met jezelf, heb je er ook eentje met de wereld.”

Wat waren je eerste klachten?

“Mijn eerste klachten begonnen op de basisschool. In groep 3 kreeg ik mijn eerste depressietherapie, en werd ik gediagnosticeerd met autisme. Ik was altijd heel bang voor leeftijdsgenoten en probeerde koste wat het kost contact met hen te vermijden. Ik werd seksueel misbruikt door een jongen uit de buurt maar wist dit verborgen te houden voor mijn ouders en leraren.”

Hoe werd de diagnose borderline gesteld?

“Na groep 3 bleef ik veel depressies behouden, naast woedeaanvallen, die in mijn puberteit absoluut niet minder werden. In mijn tienertijd begon ik ook jongens te ontdekken, maar bij elke zoen kreeg ik flashbacks naar het misbruik en begon ik paniekaanvallen te krijgen.

Omdat ik dit niet vertelde aan therapeuten (ik schaamde mij heel erg en was ervan overtuigd dat het misbruik mijn schuld was) bleven ze vasthouden aan de diagnose autisme. Uiteindelijk durfde ik op mijn 19e aan een nieuwe psychiater te vertellen wat er in mijn verleden was gebeurd en toen vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Vanaf die dag heb ik de diagnose borderline.”

Hoe verliep de behandeling?

“Na vele jaren depressietherapie te hebben gehad, kreeg ik uiteindelijk na mijn 20e schematherapie wat mij enorm geholpen heeft. Hierin ga je leren kijken naar je eigen patronen en probeer je dan gezond gedrag aan te leren. Ook heb ik mij op mijn 24e klinisch laten opnemen voor extra hulp en therapie.”

Wat voor impact heeft borderline op je dagelijks leven?

“Naast de bekende negatieve invloeden (depressies, angsten, hechtingsproblemen) heb ik eigenlijk ook wel heel veel leuke invloeden gemerkt: ik ben immers erg enthousiast, en spontaan. Deze eigenschappen hebben ervoor gezorgd dat ik heel veel nieuwe cursussen heb gestart of op vakanties ben gegaan naar onbekende landen. Niks was te gek voor me, of onmogelijk. Het is misschien weinig praktisch, maar ik zou het niet willen missen.

De negatieve impact wil ik echt niet onderschatten, want ik heb dankzij mijn verleden hele nare relaties gehad en drugsproblemen. Ik heb zelden langere, hechte vriendschappen kunnen houden, of kunnen sparen omdat ik al mijn geld altijd meteen uitgaf. De laatste jaren gaat dit veel beter, ik heb een vriendengroep waar ik altijd op kan vertrouwen en een heel lief vriendje. Ook probeer ik met vallen en opstaan een leven voor mijzelf op te bouwen.”

Wat merkt je omgeving (familie, relaties, vrienden) er zoal van?

“Ik denk dat ik vrij veel geduld verg van mijn naasten. Mijn ouders hebben altijd heel veel voor mij over gehad, zowel praktische zorg als mentale ondersteuning. Gelukkig heb ik vanaf mijn 15e een pgb (persoonsgebonden budget) gehad waardoor ik extra hulp in huis kon inschakelen voor mijn administratie en die als buffer kon functioneren tussen mij en mijn omgeving. Met mijn vriendje heb ik systeemtherapie gehad zodat wij elkaar zo goed mogelijk duidelijk konden maken wat we van elkaar verlangen, hierdoor spreken we beter elkaars taal.”

Wat wil je meegeven aan lotgenoten?

“Het is echt heel moeilijk om een persoonlijkheidsstoornis te hebben, vooral als iedereen er bij voorbaat al een mening over heeft. Anderen hebben vaak al meteen een beeld van je, wat vaak gevoed is door films zoals ‘Girl, Interrupted’ of ‘Fatal Attraction’. Naast dat je een enorme strijd hebt met jezelf, heb je er dus ook eentje met de wereld.”

Hoe zie je de toekomst?

“Op dit moment best heel rooskleurig: ik ga komende zomer samenwonen met mijn vriendje en wil in september weer gaan beginnen met studeren. Al die jaren van therapie hoop ik achter mij te hebben gelaten, voor zover dat natuurlijk haalbaar is. Misschien zal de stoornis altijd een deel van mij zijn, maar dat is eigenlijk inmiddels wel prima.”