Aukje onderging immuuntherapie bij longkanker: “Gelukkig sloeg het aan.”

“Geen jaren, eerder maanden,” schatte de arts in de zomer van 2017. Maar twee jaar later is ze er nog. En hoe! Stralend, energiek en levenslustig vertelt Aukje Bakker over de immuuntherapie die ze onderging in de hoop op extra tijd die na de diagnose uitgezaaide longkanker ineens zo ontzettend kostbaar was geworden. “Ik besef dat ik geluk heb. Ik behoor tot die kleine groep die in aanmerking komt voor immuuntherapie én bij wie het aanslaat.”

“Als verpleegkundige probeerde ik de longafdeling altijd te mijden,” begint Aukje haar verhaal. “Ik was niet opgewassen tegen het nare gevoel dat me bekroop als ik daar was. En nu hoor ik daarbij… Wat heb ik gescholden toen ik de diagnose hoorde. Maar de trein naar het grote onbekende vertrok meteen. En na enige aarzeling of ik wel wilde instappen, waarom zou ik mezelf behandelingen aandoen als ik daarmee de kwaliteit van het laatste deel van mijn leven drastisch zou verminderen, besloot ik ervoor te gaan. Immuuntherapie. Als een van de eersten in het land, ‘mocht’ ik het ondergaan. Doodeng vond ik het. Maar ik zette door.”

Steun

Aukje: “De lijst mogelijke bijwerkingen is enorm, dus daarop word je goed voorbereid. Maar daarom voelde ik die eerste kuur waarschijnlijk elk pijntje in mijn lijf, ook die normaal zijn, maar ik anders waarschijnlijk niet opmerk. In het begin moest mijn lijf eraan wennen en was ik enorm gefocust op mijn lichaam, bang voor alles wat er kon gebeuren. Gelukkig kon ik heel goed op mijn geweldige man, kinderen, zus en vrienden leunen. Toch was het fijn geweest als ik eerder in aanraking was gekomen met de patiëntenvereniging Longkanker Nederland. Juist in het begin, als je een wereld instapt waarvan je geen idee hebt, kan de vereniging antwoord geven op al je duizend en één vragen. Daardoor ben je veel beter voorbereid op alles wat komen gaat.”

Wat gebeurt er bij immuuntherapie?

“Elke drie weken ga ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken,” vervolgt Aukje. “Aan de hand van bloeduitslagen en hoe ik me op dat moment voel, wordt bepaald of de kuur doorgaat. Is dat het geval, dan krijg ik de medicijnen via een infuus toegediend. Bij mij duurt dit wat langer dan normaal, zo’n twee uur, omdat ik eerder een allergische reactie heb gehad. Daarna mag ik naar huis. Los van wat slaperigheid direct na de kuur, heb ik momenteel geen bijwerkingen. Mijn tumor is na een spectaculaire afname in het begin nu al een tijdje stabiel, dus ik duim dat dat zo blijft!”

Pluk de dag

Aukje: “Er volgen nog twee kuren en dan zit de immuuntherapie erop. Uiteraard blijf ik wel onder controle. Gek genoeg ervaar ik niet echt angst, maar heb ik vertrouwen in hoe het is en erken ik dat dit het nieuwe ‘gewoon’ is. Misschien omdat dit alles me geleerd heeft écht bij de dag te leven en te genieten van dat wat nog kan. Zo probeer ik weer zo gewoon mogelijk te leven en werk ik dus inmiddels ook weer volledig. Natuurlijk, soms lig ik ervan wakker en moet er even flink gejankt worden. Want ik ben me tenslotte erg bewust van mijn tijdelijkheid. Dus dromen over de toekomst en plannen maken, zit er voor mijn man en mij niet meer in. Maar tegelijk besef ik dat niemand weet hoeveel tijd ik nog heb, dus kan ik er maar beter het beste en leukste van maken.”