Klinische pathologie: geen CSI-Miami

Het beroep van patholoog heeft vaak een wat duistere reputatie. Onterecht. Thomas Demeyere, klinisch patholoog bij stichting PAMM, laboratorium voor pathologie en medische microbiologie, legt uit hoe helder en mooi zijn werk juist is.

Wat doet een klinisch patholoog?

“Veel mensen denken dat een patholoog alleen obducties doet en dus in lijken snijdt. Een andere reactie die ik ook vaak krijg als ik zeg dat ik patholoog ben is: ‘Oh, CSI-Miami!’ Natuurlijk doen we weleens een obductie, maar dat is minder dan één procent van ons werk, en het heeft niks te maken met het oplossen van misdrijven. Wat wij vooral doen, is het bekijken van weefsel van patiënten, zowel macroscopisch (met het blote oog) als microscopisch, om een diagnose te stellen.”

Hoeveel tijd gaat daarin zitten?

“Ik denk dat ik ruim de helft van mijn uren achter de microscoop doorbreng. De rest van de tijd ben ik vooral bezig met het versnijden van operatiepreparaten, onderwijs en opleiding en multidisciplinair overleg met collega’s zoals oncologen, chirurgen en radiotherapeuten over de diagnostiek en de behandeling van patiënten, vooral bij kanker. Bij naar schatting zeventig tot tachtig procent van het ingestuurde weefsel gaat het om een oncologische vraagstelling.”

Wat is het belang van de patholoog?

“De patholoog speelt een belangrijke rol bij de diagnose van kanker en het meebepalen van de prognose, maar ook in de keuze van de therapie, iets dat de laatste jaren steeds belangrijker is geworden. Pakweg twintig jaar geleden bestond de behandeling voor kanker vooral uit chirurgie, bestraling en chemotherapie. Door de ontwikkelingen op het gebied van moleculaire biologie, kunnen we tegenwoordig veel meer persoonlijke, op maat gemaakte therapieën aanbieden. Omdat we weten dat bij bepaalde soorten kanker, een bepaalde mutatie of afwijking in het DNA voorkomt, kunnen we nu individueel per patiënt tumorprofielen bepalen. Hierdoor kunnen we specifieke medicatie geven, gericht op een bepaalde afwijking in een gen. En dat is, zeker ook voor de patiënt, een enorme vooruitgang.”