Mireille had boulimia: "De liefde heeft me eruit geholpen"

Mireille (51) had twintig jaar geleden tien jaar lang boulimia gehad. Daarvoor had ze nog een aantal jaar anorexia. “Je durft er met niemand over te praten, omdat je je heel erg schaamt.”

Hoe is boulimia bij jou ontstaan?

“Ik had toen ik 17 of 18 jaar was anorexia. De behandeling was erop gericht om op mijn streefgewicht te komen, ik kreeg straf als ik niet at. Toen ik na veel ellende op mijn streefgewicht was (door zes keer per dag te eten), eindigde de therapie. Maar nu kon ik niet meer stoppen met eten. Ik had eetbuien en braakte alles er daarna meteen weer uit. Vrijwel dagelijks. De oorzaak van mijn eetproblemen kan ik moeilijk benoemen, ik was erg onzeker en gesloten en ik groeide op in een koud gezin. De controle die wel of niet eten mij gaf over mijn leven, was mijn uitlaatklep. Ik was gewoon erg ongelukkig en hield niet van mezelf.”

Wat waren je eerste klachten en welke acties zijn er toen ondernomen?

“Bij boulimia spreek je niet echt over klachten, denk ik. Maar ik was erg moe en erg eenzaam. Bijna dagelijks eetbuien en braken, vaak ook ‘s nachts. Van het vele eten werd ik heel suf. En ik schaamde me heel erg na een eetbui.
Het was best vermoeiend om met mijn gedachten steeds af te dwalen naar eten. Overgeven is bovendien een fysieke gebeurtenis, waardoor ik ook moe werd. Een eetbui kost nou eenmaal veel tijd. In de tijd dat ik bezig was met eten en overgeven kon ik eigenlijk leuke dingen doen met vrienden.”

Heb je lang met boulimia rondgelopen voordat je een diagnose kreeg?

“Ik heb jaren rondgelopen zonder hulp te zoeken. Toen ik hulp zocht en kreeg was de diagnose wel, maar er is geen behandeling geweest die me er vanaf heeft geholpen. Ik ben naar de psycholoog geweest en ik heb ook in groepstherapie gezeten, maar het hielp bij mij niet. Dat komt denk ik omdat ik er niet honderd procent vanaf wilde. Ik wist dat het slecht was waar ik mee bezig was en ik wist dat ik ervanaf moest, maar het is best lastig om het dan ook echt te doen. Op het moment dat iemand heel erg van mij ging houden en ik zelfverzekerder werd, wilde ik er echt vanaf en verliep dat best goed.”

Wat voor impact heeft het gehad op je dagelijks leven?

“Het heeft een enorme impact gehad op mijn leven. Je bent 24 uur per dag bezig met eten of overgeven. Of eten kopen. Of liegen tegen anderen. Je bent veel alleen. Het overgeven is afschuwelijk en pijnlijk en je bent bang dat je gebit en je maag kapotgaan van de zuren. Je durft er met niemand over te praten omdat je je heel erg schaamt.”

Welke behandelingen heb je gehad?

“Ik heb groepstherapie gehad en individuele therapie, maar uiteindelijk was het de liefde die me eruit heeft geholpen, ik ging mezelf meer waarderen en kreeg meer zelfvertrouwen. Het gaat nu ook heel goed met me. Ik leef gezond en ik sport, maar dat extreme is er gelukkig vanaf.”

Wat wil je meegeven aan lotgenoten?

“Praat met iemand, hou je niet verborgen. Je hoeft je er niet voor te schamen, maar het is wel zonde van je leven om zoveel over eten na te denken en er zoveel tijd aan te besteden!”