Patiëntenverhaal kinderwens

Bij het eerste contact klinkt op de achtergrond een baby die zich overtuigend meldt. Logisch, want ze wordt net gevoed. Het leven van Anja en Roger ziet er compleet anders uit sinds Livia er is. Ze is lang verwacht, want de kinderwens kreeg al in 1998 concreet vorm. Het verhaal van zielsgelukkige ouders en de zware weg die hen uiteindelijk tot hier heeft gebracht.

‘Je bent jong, probeer het eerst’

Tot het moment dat ze in 1998 endometriose bleek te hebben en daardoor een flinke cyste bij één van haar eierstokken, had Anja – toen 23 – nog niet echt aan kinderen gedacht. De kinderwens was er wel op de achtergrond, maar ook de wens om eerst aan het werk te gaan. De endometriose, en daarmee de kans om zwanger te raken, zette dit echter in een ander daglicht: Anja en Roger besloten te stoppen met anticonceptie. Na twee jaar ‘proberen’ deden ze een aantal IUI-pogingen (intra-uteriene inseminatie). Maar ook dat gaf geen resultaat, evenmin als een operatie aan de cyste: “Toen waren we inmiddels vijf jaar verder. Puur eigenlijk omdat de arts destijds zei: ‘je bent jong, probeer het eerst op de natuurlijke manier’.” De ivf-pogingen die daarop volgenden waren zwaar, vertelt Anja, en helaas ook zonder succes. In het academisch centrum waar ze op dat moment de behandelingen kregen, kwamen ze toen voor een dichte deur: ‘je moet er een keer een streep onder zetten’, was de boodschap.

Impact op emoties, relatie en lijf

Drie ivf-pogingen elders verder, is het echtpaar aanbeland in 2008. De voorliggende jaren trokken hun wissel op emoties, lichaam en relatie. Dat was het moment waarop Anja wist dat ze een punt achter de behandelingen moesten zetten: “Ik ging eraan onderdoor en wilde me weer bezighouden met andere dingen. Daarnaast zijn we hier altijd heel open over geweest, maar je merkt ook dat sommigen er een andere mening over hebben. Daardoor zijn we wel vrienden verloren.”

‘Het is nu of nooit’

Peetouderschap en het aanbod van een dierbaar familielid om haar eicellen te doneren, wakkerden het verlangen en de hoop toch weer aan. Na het lezen van een artikel over de eerste ‘eicelbaby’ in een vruchtbaarheidskliniek, wist het echtpaar: ‘het is nu of nooit’. In deze kliniek werd nauwkeurig gekeken naar de geschiktheid van de eiceldonor en kwamen ze uiteindelijk uit op een anonieme donor. Al snel leidde dit met de zaadcellen van Roger tot een embryo die bij Anja teruggeplaatst kon worden. Op dat moment was ze technisch zwanger maar heerste ook spanning: blijft het zitten? En het bleef zitten: “Dat is heel onwerkelijk, 17 jaar later. Je hebt toch het gevoel dat je ergens in faalt. Maar hierdoor komt het vertrouwen terug: zie je wel dat mijn lichaam het kan?” De begeleiding die ze kreeg in de kliniek heeft meegewerkt aan dit vertrouwen: een wekelijkse echo, de aandacht voor de partner en de daadkracht maakten dit traject een stukje minder zwaar. Een traject dat eindigde op 1 juli: de dag dat Livia werd geboren. Een wolk van een meisje van bijna 7 pond. Met z’n drieën zijn ze zielsgelukkig: “Het is een emotiestorm die achter ons ligt. Er is nu een heel nieuw hoofdstuk begonnen…”

Fotografie: © Bionda Heeringa (www.onszelf.nl).